De aller laatste week in de Filipijnen

Hallo allemaal,

Jeetje daar ben ik weer met nu dan toch echt mijn aller laatste blog vanuit de Filipijnen.

Op maandag ging onze laatste stage week van start. Op deze dag werden we verwacht bij het help filipino activity center. Helaas konden wij hier niet alle 8 bij aanwezig zijn, omdat 2 van onze meiden in het ziekenhuis lagen. Toch hebben wij besloten om er wel naar toe te gaan. En wat hadden ze dit leuk georganiseerd. Toen we daar aankwamen was het erg druk vergeleken met de vorige keren. Ouders van de kinderen waren mee, dit omdat er een kookwedstrijd gepland stond. Wij  4en moesten hiervoor de jury zijn. De ouders van de kinderen moesten dit eten voor ons gaan koken. Zij kregen hier 1 uur de tijd voor. Nadat ze allemaal flink hun best hadden gedaan en uitgebreid voor ons hadden staan koken was het aan ons om deze gerechten te proeven en te beoordelen. Ik heb alle 5 de gerechten geproefd. De een wat meer mijn smaak dan de ander. Uiteindelijk zijn alle punten van iedereen bij elkaar opgeteld en is er een winnaar uitgekomen. Hartstikke leuk dus!

Daarna was het aan de kinderen om er een show van te maken. Ze hadden speciaal voor ons dansjes geleerd en hebben deze aan ons voorgedragen. Het was echt geweldig om te zien en super lief natuurlijk. Na al het dansen en het koken was het tijd voor ons om wat moois terug te doen.

We hebben hier allemaal oude spulletjes verzameld die wij zelf niet meer nodig hadden. De armste mensen van hier waren uitgenodigd bij het center en waren dus daarnaar toe gekomen. En wij kregen de prachtige gelegenheid om onze spullen aan hen te overdragen. Je had moeten zien hoe gelukkig mensen zijn met de kleinste dingen. Zoals toiletspullen, oude kleren en slippers en ga zo maar even door. Het voelde echt geweldig om iets goeds te doen voor deze mensen en hun iets te geven waar ze echt iets aan hebben. Na dit geweldige moment werden ook wij nog even in het zonnetje gezet. We kregen namelijk van Janice een super leuk certificaat overhandigd. Dit hadden we natuurlijk niet zien aankomen, maar in uiteraard altijd leuk om te kregen. Daarna was het toch echt tijd om afscheid te nemen van de kinderen.

Dinsdag was het tijd om weer naar het Guimbal te gaan. Deze laatste stage week had iedereen zelf de keuze waar je graag nog een weekje stage wou lopen. Iedereen was eigenlijk unaniem over dat we allemaal naar het Guimbal wilden. Dus dit gebeurde ook. Ook deze dag gingen we helaas weer met z’n 4en. Ook deze dag hebben we weer erg interessante dingen gezien. Zoals ingegroeide teennagels die werden verwijderd, ingegroeide haren in de schaamstreek (erg pijnlijk), en helaas kwam er ook een man binnen met een hartaanval. Dit was best heftig om te zien omdat hij aan het happen was naar lucht. Helaas is het ook niet goed meer afgelopen met hem. Dat was toch best heftig voor ons om te horen. Ook hebben we deze dag een bezoekje gedaan aan het mortuarium (geen idee waarom maar toch iets in je wil het zien). Al met al was dit dus weer een bijzondere dag. Helaas geen bevallingen die dag. Wat weer jammer was voor Linde omdat zij als enige nog  geen bevalling had gedaan.

Ook woensdag gingen we weer met z’n 4e naar het Guimbal. We waren onderweg in de jeepney toen een van ons een appje kreeg dat er een vrouw in de delivery room was. Dit betekende dus dat er een bevalling aan zat te komen en dat er dus haast was. Gelukkig waren we toen bijna bij het Guimbal. Toen de jeepney bij het Guimbal aankwam zijn Linde en ik de jeepney uitgesprongen en hebben een volle sprint getrokken richting de delivery room. Daar moesten we ons eerst nog omkleden en toen konden we eindelijk naar binnen. En geloof het of niet, we waren precies op tijd. Dus ook Linde heeft toen een bevalling kunnen doen. Toen net die ene vrouw was bevallen kwam er een 2e vrouw binnen lopen die ook moest bevallen. Ik heb in totaal dus 7 bevallingen mogen zien! Erg bijzonder. Ook hebben die dag onze donatie aan het ziekenhuis gegeven. We hadden van te voren ongeveer 80 doeken gekocht. Dit zijn doeken waar de baby’s meteen na de geboorte in worden gewikkeld. Ook hadden we 36 mutsjes gekocht. Het ziekenhuis was hier ontzettend blij mee. En heeft ons verteld dat dit alleen naar de armste vrouwen gaat. Dus de vrouwen die geen geld hebben om dit zelf mee te kunnen nemen. Ook weer een onwijs mooi doel dus!

Ook hadden Monica en ik de week ervoor speelgoed gekocht voor de kindjes die op een afdeling lagen. Dit speelgoed hebben we ook op deze dag aan de kinderen gegeven. Bij elk kind hebben we ook een ballon aan het bed gemaakt. En ze mochten allemaal zelf (als ze niet te jong waren) hun speelgoedje uitzoeken. En wauw je had ze moeten zien. De kinderen werden zo onwijs gelukkig van het speelgoed. Het doet je zo goed om te zien dat zulke zieke kindjes toch nog een beetje op te vrolijken zijn met speelgoed. Ook dit was dus weer een geweldige ervaring!

Woensdag avond hebben we hier nog een klein afscheidsfeestje gehouden voor de mensen van het health center hier in Miagao.

Omdat iedereen alles had gedaan en gezien in het ziekenhuis en we op woensdag afscheid hebben genomen van al onze collega’s in het Guimbal zijn we donderdag niet meer naar het ziekenhuis gegaan. Deze dag hebben we heerlijk rustig aan gedaan.

Gisteren was het dan toch echt tijd vonden wij. We zijn begonnen met inpakken gisteren. En ik zal je eerlijk zeggen het ging allemaal niet erg vanzelfsprekend. Door al die souvenirs die ik mee moet slepen haha. Na een paar keer mijn kamer in en uit te hebben gepakt lukte het nog steeds niet en gaf ik het op. Zaterdag was er weer een nieuwe dag.

Dus zoals gezegd ben ik vandaag weer begonnen met inpakken. Gelukkig lukte het vandaag wat beter en zit nu dus alles veilig en wel in mijn koffer. Wel kom ik bijna aan de 30kg maar dat wil ook wel met al die souvenirs. Verder hebben we vandaag dus ook weer vrij weinig gedaan. Het plan was eigenlijk om vandaag nog naar het waterpark te gaan. Maar helaas werkte het weer daar niet zo aan mee.

Morgen is dat toch echt de allerlaatste officiële dag hier. Eigenlijk voelt dat erg dubbel. Ik wil ontzettend graag mijn ouders en zus, vrienden en familie weer zien, maar helaas ben ik niet erg goed in afscheid nemen. Morgen avond zijn we nog uitgenodigd bij Janice, onze stagebegeleidster om daar te komen eten en afscheid van haar familie te nemen.

Maandag is dan eindelijk de dag aangebroken waar ik 11 weken op heb gewacht. Maandag in de ochtend worden we nog om half 9 verwacht bij de vlaggen ceremonie. Zo zijn wij, 11 weken geleden ook begonnen. Toen werden wij verwelkomt in Miagao. Nu is het alleen andersom. Wij krijgen hier ook weer een certificaat overhandigd van het health center. Dit duurt ongeveer tot een uurtje of 10. Daarna gaan we snel naar huis waar we nog onze allerlaatste dingetjes kunnen doen en dan rond half 2 is het voor ons tijd om het mooie, super geweldige Miagao te gaan verlaten. Wat heb ik hier een onwijs leuke tijd gehad en wat ga ik dit missen!

Ik kom dinsdag rond half 7 Nederlandse tijd aan op Schiphol, waar ik eindelijk mijn familie weer in mijn armen mag sluiten na 11 weken. Ik kijk hier ontzettend naar uit.

Wel wil ik iedereen die ik hier heb leren kennen allemaal bedanken. Bedankt dat wij hier onze stage mochten doen en bedankt voor alle goede zorgen. En natuurlijk Janice ontzettend bedankt voor je goede begeleiding en alles wat je voor ons hebt gedaan!

Dus lieve allemaal, ik wil jullie allemaal bedanken voor het lezen van al mijn blogs. Ik hoop echt dat jullie er van hebben genoten en dat jullie hopelijk een beetje snappen wat ik hier allemaal heb meegemaakt. Ik heb er in ieder geval mijn best voor gedaan. Wie weet tot ooit (wanneer ik ooit weer op een lange reis ga), maar dat gaat voorlopig niet gebeuren haha!

Heel veel liefs van mij,

xxxxx